Archivaris Guido van Rijn wist te vertellen hoe Ton bij ons terechtkwam. In de vroege jaren tachtig stelde Hans Hokke, docent economie, dat het een goed idee zou zijn de leerlingen bij Handelswetenschappen een situatie uit de praktijk voor te schotelen. De kantine kon wel wat structuur gebruiken en dus werd naar een vrijwilliger gezocht. Ton reageerde op de advertentie in Haarlems Dagblad en zo kwam hij bij ons binnen: hij pachtte de kantine en werd vervolgens in 1986 ook als conciërge in vaste dienst aangesteld.

In het begin was het wel wennen, al die luidruchtige leerlingen, maar al gauw vond hij de toon. Vele generaties hebben bij hem snoep en drankjes gekocht. Het is interessant te zien hoe de prijzen lagen in die eerste tijd. In 1984 kreeg je een grote fles Coca Cola voor een gulden, smiles en zure bommen voor een dubbeltje en een Rondo was maar drieëndertig cent. In 1985 wordt het assortiment uitgebreid met soep en warme chocolademelk, heerlijk in de winter. In de jaren negentig zie je de prijzen stijgen: de fles Cola is intussen al een gulden vijftig. De laatste jaren heeft Ton wel een poging gedaan wat gezonds te bieden, maar dat was niet zijn passie, noch die van de meeste leerlingen.

Naast de kantine had Ton een deel van het conciërgewerk in zijn pakket. Hij verving eerst Piet Kersbergen en werkte later met veel plezier samen met Alfred van Gool en Barend Houtman. De dood van Alfred was een grote slag voor hem. Ze waren echte voetbalmaatjes en je kon Tons uitbundige of wanhopige commentaren dan ook regelmatig beluisteren wanneer ze op maandagochtend de wedstrijden doornamen.

Langzamerhand, na de eerste paar jaar, verschenen de overwerkformulieren. Intussen was zijn vrouw Joke al een tijd ziek. Zij bleek een medisch wonder door zo’n vijftien jaar de strijd met haar gezondheid aan te gaan. Ze overleed in 2003. Diegene die hem regelmatig spraken, zagen hoe hij steeds meer gebukt ging onder dit verdriet. Wanneer hij ’s morgens de absentiebriefjes kwam ophalen, zag je al wel hoe hij zich voelde die dag. Met altijd een kwinkslag en soms grappen en grollen sloeg hij zich er doorheen. Maar een enkele keer lukte het niet. Zwijgend kwam hij de klas binnen en liep in een beweging weer naar buiten. Dan zat het leven hem dwars, privé maar ook op school.

Ton kon zich behoorlijk ergeren en was in zo’n geval uitgesproken in zijn oordelen. Terwijl hij vaak heel terughoudend is over zijn zielenroerselen en vaak niet te vermurwen is iets los te laten, kan hij, wanneer hij in zijn ogen onrechtvaardig behandeld is, flink van leer trekken. Het leek wel of hij met zijn grote mond toch niet goed voor zichzelf kon opkomen, zijn grenzen niet altijd even duidelijk bewaakte. Op het emotionele vlak kon hij nogal eens bijna ontsporen.

Een vrijplaats voor ontboezemingen was zijn hok, dat wil zeggen de ruimte achter de toonbank in de kantine, die hij vaak op slot deed om zich terug te trekken in zijn eigen wereld. Soms deed hij open wanneer je klopte. Dat waren de momenten van verbroedering. Tegenwoordig is hij ook vaak te vinden in de nieuwe rokersruimte in ’t Kopje.

Naast die contacten heeft Ton altijd clubjes van versnaperingen voorzien. De schaakclub, een klaverjasclub, feesten, mensen van allerlei pluimage merkten hoe hulpvaardig hij was. Altijd een biertje, altijd kroketjes. Wie ging er vaak het laatste weg? Ton. En dan was er ook zijn administratie. Wat een klus om op je gewone typmachine alles op een rijtje te krijgen op Kennemer-papier. Zo gaat je weekend wel voorbij.

We zullen je missen, Ton, of je het gelooft of niet, je bloemrijke taal betreffende het vele voetballeed, de vrouwen, de struik andijvie (een bepaald soort uit te reiken boeket) en het absurdistische in de wereld. Misschien zien we je nog wel eens op privéfeesten op school of bij de schaakclub. Het ga je goed en heel veel dank voor alles wat je gedaan hebt voor het Kennemer.

Heeft u nog leuke herinneringen, anekdotes of andere wetenswaardigheden over uw vroegere tijd op het Kennemer Lyceum? U kunt ze sturen naar webmaster@aelbertsberg.nl en wij plaatsen ze hier.