Interview met Manouk van der Meulen, actrice

Welke jaren zat je op school?

Dat moet van 1974 tot 1978 zijn geweest.

Wie was je favoriete leraar?

Meneer Barendsen, Nederlandse leraar. Hij was heel apart. Erg geïnteresseerd in zijn leerlingen. Ik mocht vaak hardop voorlezen, en spreekbeurten houden. Daar is mijn liefde voor acteren en taal ontstaan. Ben naar de Toneelschool in Antwerpen gegaan en speelde vanaf mijn negentiende allerlei grote rollen in film/ tv en op het toneel.  En later ben ik dus ook gaan schrijven.

Wie was je beste vriend/vriendin?

Jan Willem Sterneberg, mijn jeugdliefde die op het Kennemer Lyceum ontmoette, we zijn al met al tien jaar samen geweest. En we hebben nog steeds contact.

Hoe heb je het Kennemer toen ervaren?

De eerste vier jaar waren heel fijn. Ik heb nog steeds veel vrienden uit de tijd. In de vierde bleef ik zitten, en ook omdat mijn vriendje Jan Willem een jaar naar de Kibbutz vertrok wilde ik niet langer op het Kennemer blijven, en ben ik van school veranderd.

Wat was je mooiste/leukste herinnering?

Ik woonde ik Bentveld en fietste iedere dag heen en weer naar school. Het was prachtig. Langs Koningshof. Elswout. Ik kon dan heerlijk dromen (natuurlijk soms ook koud) en uitwaaien.

Wat heb jij als een cadeau ervaren door je tijd op het Kennemer?

Mijn debuut roman De Rode Draagdoek is net uitgebracht bij Uitgeverij Aspekt. Het gaat om een wordingsproces van een jong meisje tot een volwassen wijze vrouw. Het speelt zich veelal af in Londen en Afrika, maar allerlei persoonlijke schoolherinneringen gecombineerd met fantasie heb ik toch wel gebruikt in die roman. Een specifiek hoofdstuk speelt zich helemaal af in Bloemendaal. Het milieu wat ik goed ken.

Wat heb je op het Kennemer gedaan wat niemand mag weten?

Niks dat ik me kan herinneren. Wat ik NIET heb gedaan was toen een jongen, die indruk op me wilde maken, mijn kleinere broertje die ook op het Kennemer zat, pestte, en vaak in de grote prullenmand op het schoolplein stopte. Ik wist het wel, dat hij zulke stompzinnige grappen uithaalde, maar ik lachte erom terwijl ik hem klap had moeten geven om mijn broertje beter te beschermen. Het is niet traumatisch, maar toch, die kleine dingen in het leven…